Pakiet demokratyczny dla uczelni. Komentarze Komitetu Kryzysowego Humanistyki Polskiej do projektu ustawy o szkolnictwie wyższym

Misją systemu szkolnictwa wyższego i nauki jest prowadzenie kształcenia oraz działalności naukowej, kształtowanie postaw obywatelskich, a także uczestnictwo w rozwoju społecznym oraz tworzeniu gospodarki opartej na innowacjach.

Tworzenie gospodarki opartej na innowacjach – podobnie jak postawy obywatelskie – powinno być samoczynnym skutkiem rozwoju nauki. Jednak wpisanie tych zadań do misji uczelni może zepchnąć nauki humanistyczne na problematyczną pozycję. Nie mogą one łatwo zalegitymizować się tworzeniem gospodarki opartej na innowacjach.

„Minister właściwy do spraw szkolnictwa wyższego i nauki określi, w drodze rozporządzenia: dziedziny nauki i dyscypliny naukowe oraz dyscypliny artystyczne w ramach dziedziny sztuki, mając na uwadze systematykę dziedzin i dyscyplin przyjętą przez Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD)”.

Punkt należy usunąć i zaproponować w jego zastępstwie podstawę do tworzenia „interdyscyplinarnych klastrów do badań międzyobszarowych”.

NIE jest on też uznawany przez redaktorów rejestru za normatywny i ostateczny. Dokument ten – jak w nim czytamy – „needed to be reexamined to reflect the last changes in science and technology area”.

4. Uczelnia nie działa w celu osiągnięcia zysku.

Ponadto art. 21 nie wymaga od członków rady uczelni żadnych kompetencji naukowych, przyznając im rozległe uprawnienia w kontrolowaniu funkcjonowania uczelni, której zadaniem ma być przecież uprawianie nauki. Zgodnie z ustawą członek Rady Uczelni może nie mieć matury, a ma mieć wpływ na wybór rektora i zarządzanie uczelnią. Przypomina to Inspekcję Robotniczo-Chłopską z czasów stanu wojennego.

Należy rozważyć zróżnicowanie modeli zarządzania uczelnią w zależności od jej misji społecznej. Model zarządzania uczelni akademickiej nie pasuje do wyższych szkół zawodowych – i na odwrót.

Celowe jest powoływanie Rad Uczelni obdarzonych silnymi kompetencjami w określaniu strategii uczelni w szkołach zawodowych, potrzebujących reagować na bezpośrednie sygnały gospodarcze otoczenia. Uczelnie akademickie wytyczają ogólne szlaki rozwojowe, są laboratorium intelektualnym i społecznym – stąd optymalną zasadą ustrojową będzie dla nich samorządność.

W myśl art. 21 członkiem Rady Uczelni spoza społeczności akademickiej może być każdy, kto spełnia wymogi formalne, ograniczone do: niekaralności, braku (udowodnionej) współpracy ze służbami bezpieczeństwa PRL i niezatrudnienia w administracji rządowej.

Ustawodawca powinien rozważyć tryb powoływania członków do Rad Uczelni w dzisiejszych PWSZ. Sugerujemy powoływanie członków reprezentujących trzy strony dialogu społecznego: przedstawicieli pracodawców, związków zawodowych i rządu.

Jeżeli ustawodawca wyraża wolę zagwarantowania wynagrodzenia za pracę członków Rady, może to zrobić pod warunkiem dodatkowego określenia źródła zarobków. Ciężar finansowy opłacenia pensji członka Rady Uczelni musi ponosić organizacja delegująca go do Rady.

Pensje członków Rad będą wielkim obciążeniem dla budżetu zarówno pojedynczej uczelni, jak i całego szkolnictwa wyższego. Wyniosą około miliarda złotych w skali kraju. Przy poważnym niedofinansowaniu systemu polska nauka nie może pozwolić sobie na dotowanie organizacji delegujących.

· zachowanie obecnego modelu ustrojowego;

· model menedżerski z rektorem prezydentem, radą odpowiedzialną za współzarządzanie uczelnią (przejmującą dotychczasowe kompetencje zarządcze senatu), powoływaną i odwoływaną przez senat, który wybiera jej członków; istnienie wydziałów kierowanych przez rektorskich nominatów określa statut (władza idzie z góry do dołu); senat skupia się na badaniach i dydaktyce;

· model kolegialny: rada (o ile jest) pełni funkcję swoistej „izby finansowej” senatu opiniującej w sprawach zarządczych lub rady nadzorczej stricto sensu, senat ma kompetencje stanowiące; wydziały (lub inne jednostki) tworzą swoje rady, które delegują przedstawicieli do senatu, senat wybiera rektora i akceptuje propozycje kandydatów na prorektorów; ewentualnie przywracamy ogólne zebranie profesorów (przedwojenne) jako organ zatwierdzający statut i wybierający rektora – władza idzie z dołu (od ludu) do rektora;

· shared governance z senatem uchwałodawczym, pionem kanclerskim odpowiedzialnym za zarządzanie, provostem odpowiedzialnym za badania i rektorem, którego zastępcami są kanclerz i provost oraz inni prorektorzy; w tym systemie władza wykonawcza (prezydencka) jest w rękach rektora, a uchwałodawcza i kontrolna – senatu, który nie zbiera się pod przewodnictwem rektora.

Nieuregulowanie w ustawie przynajmniej zrębów struktury uczelni, poza władzą i strukturą centralną, stwarza możliwość dowolnego organizowania uczelni przez wąską grupę decydentów, bez rzeczywistego wpływu uprzedmiotowionej społeczności akademickiej. Nie ma przy tym gwarancji, że grupa ta będzie kierowała się rzeczywistym dobrem uczelni, a nie doraźnymi, partykularnymi przesłankami. Rzeczywisty kształt uczelni będzie też w dużej mierze zależał od treści przyszłych rozporządzeń ministra.

Likwidacja wydziałów może spowodować:

a) chaos administracyjny, gdyż rektor będzie odpowiedzialny za zbyt wiele drobiazgowych spraw;

b) „niedrożność komunikacyjną” (cytując ministra Gowina), gdyż wydziały i władze dziekańskie do tej pory pełniły także rolę pośrednika w przekazywaniu informacji od władz uczelni;

c) brak stymulacji pracy naukowej, bo do tej pory rolę taką spełniały właśnie wydziały, zorganizowane wokół konkretnej dziedziny czy dyscypliny nauki – trudno sobie wyobrazić, by rektor fizyk sugerował np. humanistom, jakimi badaniami mogliby się zająć;

d) rektor odpowiedzialny za politykę kadrową ma również mniejszy wgląd w stan kadry niż obecnie dziekan.

1. Rektorem może być osoba, która posiada co najmniej stopień doktora.

Dopisać do art. 25 kolejny ustęp: „Zastępcę rektora ds. studenckich i doktoranckich wybiera się w porozumieniu z organami samorządów studenckiego i doktoranckiego”.

2) niepublicznej – powołuje założyciel albo wybiera senat.

Wymienia 12 zadań Senatu.

Z perspektywy podnoszenia jakości kształcenia obecne obowiązki senatu spowodują, że zmiany w programach nauczania będą jeszcze bardziej utrudnione i będą przeprowadzane niewydolnie bądź powierzchownie. Ponadto partycypacja w kształtowaniu programów studiów przez inne grupy (nie przez sam senat) będzie marginalizowana, co negatywnie odbije się na realnym podejściu do potrzeb studentów i prowadzących, jak również będzie prowadziło do obniżania się jakości kształcenia.

1. Publiczna uczelnia akademicka wraz z inną publiczną uczelnią akademicką, instytutem badawczym, instytutem PAN lub międzynarodowym instytutem, jeżeli mają siedzibę w tym samym województwie, mogą utworzyć uczelnię federacyjną.

1. Minister odmawia wpisu uczelni niepublicznej do ewidencji, jeżeli: (…).

1. W uczelni działa system biblioteczno-informacyjny, którego podstawę stanowi biblioteka.

„Biblioteka gromadzi informacje na temat dorobku naukowego pracowników uczelni, przechowuje je, przetwarza i udostępnia wszelkim organom uczelni lub innym uprawnionym organom spoza uczelni dla celów oceny okresowej pracowników, sprawozdawczości, akredytacji, ewaluacji”.

Konieczność uzyskania zgody MNiSW na otwieranie nowych kierunków przez uczelnie nieposiadające kategorii A, A+ w danej dyscyplinie lub uczelnię, która nie ma pozytywnej oceny kompleksowej.

Nie jest podany termin, kiedy MNiSW ma obowiązek wydać zgodę na utworzenie nowego kierunku lub jej odmówić. Brakuje również instancji odwoławczej od decyzji ministra – powinno być ustawowo wskazane, że od tych decyzji władze uczelni mogą się odwołać.

Zapis ten umożliwi wycięcie w pień niektórych kierunków, może też stać się narzędziem manipulowania kadrą akademicką i nacisków na nią (zwalnianie pod pretekstem zamknięcia kierunku), a także zmierzać do jeszcze większego osłabienia i likwidacji studiów humanistycznych w ośrodkach regionalnych.

Ten przepis negatywnie wpłynie na jakość kształcenia – tworząc kierunek, zamiast uwzględniać jakość prowadzonych zajęć, dobre przygotowanie programu, oferować studentom potrzebne i przydatne wykształcenie itp. władze uczelni będą starały się celować w uznaniowe preferencje ministerstwa, starając się wpasować w niedookreśloną wizję lokalnych interesów społeczno-gospodarczych.

4. Studia niestacjonarne:

1) pierwszego stopnia oraz drugiego stopnia trwają o co najmniej 1 semestr,

2) jednolite studia magisterskie trwają o co najmniej 2 semestry

– dłużej niż odpowiednie studia stacjonarne.

2) jednolite studia magisterskie mogą trwać o co najmniej 2 semestry

– dłużej niż odpowiednie studia stacjonarne.

Uczelnia posiadająca kategorię naukową A+ albo A w zakresie dyscyplin, do których jest przyporządkowany kierunek studiów, lub pozytywną ocenę jakości kształcenia na tym kierunku, poziomie i profilu studiów może potwierdzić osobie ubiegającej się o przyjęcie na studia efekty uczenia się uzyskane w ramach kształcenia zorganizowanego instytucjonalnie poza systemem studiów oraz kształcenia niezorganizowanego instytucjonalnie.

1. Zajęcia są prowadzone przez nauczycieli akademickich zatrudnionych w danej uczelni oraz przez inne osoby posiadające doświadczenie w zakresie programu studiów

1. Uczelnia dokumentuje przebieg studiów.

Uczelnia zapewnia obsługę działalności naukowej poprzez wsparcie organizacyjne, archiwizacyjne, finansowe, infrastrukturalne

„3. Regulamin studiów wymaga uzgodnienia z uczelnianym organem uchwałodawczym samorządu studenckiego. Jeżeli w ciągu 3 miesięcy od uchwalenia regulaminu senat i uczelniany organ uchwałodawczy samorządu studenckiego nie dojdą do porozumienia w sprawie jego treści, regulamin wchodzi w życie na mocy ponownej uchwały senatu podjętej większością co najmniej 2/3 głosów jego statutowego składu.

4. Uzgodnienie regulaminu studiów z uczelnianym organem uchwałodawczym samorządu studenckiego zostaje przeprowadzone po odbyciu szerokich konsultacji społecznych, ze szczególnym uwzględnieniem przedstawicieli studenckich kół naukowych i innych zrzeszeń studenckich.

Zwiększenie podmiotów uczestniczących w konsultacjach sprawi, że ostateczny kształt regulaminu studiów będzie gwarantował większe przestrzeganie praw studenta.

1. Uczelnia publiczna może pobierać opłaty za:

4) prowadzenie studiów w języku obcym;

1. Uczelnia publiczna może pobierać opłaty za:

6) przeprowadzanie potwierdzania efektów uczenia się;

4. Uczelnia nie pobiera opłat za rejestrację na kolejny semestr lub rok studiów, egzaminy, w tym egzamin poprawkowy, egzamin komisyjny, egzamin dyplomowy, wydanie dziennika praktyk zawodowych, złożenie i ocenę pracy dyplomowej oraz wydanie suplementu do dyplomu.

2. Akcję protestacyjną lub strajk może podjąć samorząd studencki, PSRP lub stowarzyszenie o zasięgu ogólnokrajowym zrzeszające wyłącznie studentów.

3. Decyzję o akcji protestacyjnej i jej formie podejmuje bezwzględną większością głosów organ samorządu studenckiego, PSRP lub stowarzyszenia, o którym mowa w ust. 2. O decyzji tej właściwy organ zawiadamia rektora nie później niż 3 dni przed rozpoczęciem akcji protestacyjnej.

„2. Akcję protestacyjną lub strajk może podjąć samorząd studencki, PSRP, stowarzyszenie o zasięgu ogólnokrajowym zrzeszające wyłącznie studentów LUB ODDOLNA GRUPA KOLEGÓW STUDENTÓW LICZĄCA CO NAJMNIEJ 3% , ALE NIE MNIEJ NIŻ 40% WSZYSTKICH STUDENTÓW DANEJ UCZELNI.

3. Decyzję o akcji protestacyjnej i jej formie podejmuje bezwzględną większością głosów organ samorządu studenckiego, PSRP lub stowarzyszenia, o którym mowa w ust. 2, LUB OGÓŁ STUDENTÓW W DRODZE OGÓLNOUCZELNIANEGO REFERENDUM. O decyzji tej właściwy organ zawiadamia rektora nie później niż 3 dni przed rozpoczęciem akcji protestacyjnej”.

Zapis o wyłącznym reprezentowaniu ogółu studentów przez Samorząd Studencki wyklucza budowę szerokiej reprezentacji przedstawicieli studentów w życiu akademickim.

Brak jest legitymizacji działań samorządu w sferze reprezentacji ogółu studentów, szczególnie przypadku niskiej frekwencji podczas wyborów do organów przedstawicielskich samorządu.

2. Na stanowisku:

2) profesora uczelni – może być zatrudniona osoba posiadająca co najmniej stopień doktora

1. Nauczyciel akademicki zatrudniony w uczelni publicznej może, za zgodą rektora, podjąć lub kontynuować dodatkowe zatrudnienie związane z wykonywaniem obowiązków, o których mowa w art. 122, tylko u jednego pracodawcy prowadzącego działalność dydaktyczną lub naukową.

1. Nauczyciela akademickiego obowiązuje system zadaniowego czasu pracy.

2. Roczny wymiar zajęć dydaktycznych wynosi:

1) do 540 godzin dydaktycznych – dla pracownika dydaktycznego zatrudnionego na stanowisku asystenta lub stanowisku równorzędnym określonym w statucie uczelni.

Art. 134

3) do 240 godzin dydaktycznych – dla pracownika badawczo-dydaktycznego

– przy czym 1 godzina dydaktyczna wynosi 45 minut.

2. Rektor może udzielić nauczycielowi akademickiemu przygotowującemu rozprawę doktorską płatnego urlopu naukowego w wymiarze nieprzekraczającym 3 miesięcy.

Wysokość minimalnego miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego w uczelni publicznej dla:

5) pracownika niebędącego nauczycielem akademickim – wynosi 100%

– minimalnego wynagrodzenia.

2. Dodatek funkcyjny przysługuje z tytułu kierowania zespołem, w skład którego wchodzi nie mniej niż 5 osób oraz osoba kierująca. Wysokość dodatku funkcyjnego nie może przekroczyć 200% minimalnego wynagrodzenia i jest uzależniona od liczby członków zespołu oraz stopnia złożoności zadań.

4. Tytuł profesora nadaje się w dziedzinie…

1. Stopień naukowy albo stopień w zakresie sztuki nadaje:

1) w uczelni – senat lub wskazana w statucie komisja senatu;

2) w uczelni federacyjnej – organ tej uczelni wykonujący kompetencje senatu;

Nauczyciel akademicki lub pracownik naukowy jest obowiązany przyjąć funkcję promotora, funkcję recenzenta w postępowaniu w sprawie nadania stopnia doktora, stopnia doktora habilitowanego lub tytułu profesora, a także funkcję recenzenta, o którym mowa w art. 233 ust. 2.

Sporządzenie rzetelnej recenzji wymaga czasu i wysiłku – powinno być doceniane, tym bardziej że w obecnym postępowaniu o nadanie tytułu profesora wycofano konieczność sprawowania funkcji recenzenta; może się więc zdarzyć, że potencjalni recenzenci będą odmawiać wykonania recenzji.

Art. 214 pkt 2 1) i 2)

Art. 228 pkt 6

Art. 258

Art. 260 pkt 2

Osoby przez kilka lat szykujące się do awansu nie będą miały szans na uzyskanie habilitacji (lub profesury), gdyż ustawa działa w tym zapisie wstecz, tzn. publikacje do tej pory wydane mogą się według nowego wykazu nie liczyć do dorobku. Wykaz wydawnictw i czasopism powinien być integralną częścią Ustawy, a na uzyskanie stopnia doktora habilitowanego na dotychczasowych zasadach powinien zostać wyznaczony dłuższy okres przejściowy.

Uniemożliwia ubieganie się o członkostwo w RDN.

Nie jest podany termin, kiedy minister określi wykazy. Może to zrobić działając wstecz, co odbije się na wszystkich ewaluowanych podmiotach.

Dodatkowo niepokojące jest to, że zostaną zmarginalizowane wydawnictwa internetowe typu „open access”, które mają szansę na bardziej demokratyczny dostęp do nauki i wyników badań.

Przedmiotem rozprawy doktorskiej jest oryginalne rozwiązanie problemu naukowego, oryginalne rozwiązanie w zakresie zastosowania wyników własnych badań naukowych w sferze gospodarczej lub społecznej albo oryginalne dokonanie artystyczne.

Jeśli celem Ustawy 2.0 jest podniesienie jakości kształcenia, na utworzenie szkół doktorskich i określenie ich rozsądnego programu uwzględniającego podwyższanie poziomu powinno być więcej czasu.

1. Kształcenie w szkole doktorskiej trwa od 6 do 8 semestrów.

5. Program kształcenia może przewidywać odbywanie praktyk zawodowych w formie prowadzenia zajęć lub uczestniczenia w ich prowadzeniu, w wymiarze nieprzekraczającym 90 godzin dydaktycznych rocznie.

Dopisać:

„6. Program kształcenia przygotowuje doktoranta do pracy dydaktycznej”.

Odebranie jednostkom dotychczasowych uprawnień do nadawania stopnia doktora habilitowanego prowadzi do pogorszenia stanu tych jednostek w kilku dziedzinach.

– drenażu finansowego jednostek nieposiadających kategorii A+ i A, które za procedowanie habilitacji będą musiały płacić (już i tak bogatym) dużym uczelniom;

– obecna procedura jest już obecnie zobiektywizowana i wyprowadzona poza jednostkę nadającą stopień, trudno więc kategorycznie stwierdzić istnienie „zaniżania poziomu”.

1. Stopień doktora habilitowanego nadaje się osobie, która:

2) jako kierownik projektu i zespołu badawczego zrealizowała projekt finansowany w ramach konkursu grantowego o uznanej renomie międzynarodowej określonego w przepisach wydanych na podstawie ust. 5 i uzyskała rozliczenie tego projektu.

4. W terminie 10 tygodni od dnia otrzymania wniosku RDN wyznacza spoza podmiotu habilitującego:

2) 2 recenzentów niewchodzących w skład komisji habilitacyjnej.

5. Dane osobowe recenzentów niewchodzących w skład komisji habilitacyjnej nie podlegają ujawnieniu i nie stanowią informacji publicznej.

8. Komisja habilitacyjna może przeprowadzić kolokwium habilitacyjne w zakresie osiągnięć naukowych albo artystycznych osoby ubiegającej się o nadanie stopnia doktora habilitowanego.

1. Tytuł profesora może być nadany osobie, która:

b) kierowała zespołami badawczymi realizującymi projekty finansowane w drodze konkursów krajowych lub zagranicznych,

Podobnie jak w przypadku doktoratu – w naukach humanistycznych dokonaniem naukowym nie musi być „rozwiązanie jakiegoś problemu”.

1. Tytuł profesora może być nadany osobie, która:

2. RDN może odmówić wszczęcia postępowania w sprawie nadania tytułu profesora. Na postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania przysługuje zażalenie do RDN.

3. RDN powołuje 5 recenzentów, którym zleca wydanie opinii w zakresie spełnienia wymagań, o których mowa w art. 223. Dane osobowe recenzentów nie podlegają ujawnieniu i nie stanowią informacji publicznej.

8. W postępowaniu w sprawie wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy RDN może zasięgać opinii recenzentów, o których mowa w ust. 3.

10. W przypadku prawomocnej decyzji o odmowie wystąpienia do Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o nadanie wnioskodawcy tytułu profesora, osoba ubiegająca się o nadanie tego tytułu może wystąpić z ponownym wnioskiem o wszczęcie postępowania o nadanie tytułu profesora po upływie co najmniej 5 lat.

Recenzentem w postępowaniu w sprawie nadania tytułu profesora może być osoba posiadająca:

1. Zespół, o którym mowa w art. 230 ust. 5, wskazuje kandydatów na recenzentów w liczbie stanowiącej co najmniej trzykrotność liczby recenzentów wyznaczanych przez RDN w danej sprawie.

2. Recenzenci są wyznaczani przez RDN po przeprowadzeniu losowania spośród kandydatów, o których mowa w ust. 1.

2. Przeprowadzając ocenę programową bierze się pod uwagę w szczególności programy studiów i standardy kształcenia, kwalifikacje nauczycieli akademickich i innych osób prowadzących zajęcia, infrastrukturę wykorzystywaną do realizacji efektów uczenia się, współpracę z otoczeniem społeczno-gospodarczym, umiędzynarodowienie oraz wsparcie studentów w procesie uczenia się.

4. Ocena programowa kończy się wydaniem oceny pozytywnej albo negatywnej.

6. Pozytywna ocena kompleksowa jest wydawana na okres do 6 lat.

7. PKA, wydając pozytywną ocenę kompleksową, wskazuje dziedziny, w których jakość kształcenia jest szczególnie wysoka. W okresie, o którym mowa w ust. 6, na kierunkach w ramach tych dziedzin nie przeprowadza się oceny programowej, chyba że z wnioskiem o jej przeprowadzenie wystąpi minister.

Jeżeli jakość kształcenia na kierunku studiów została oceniona negatywnie, uczelnia, o której mowa w art. 58 ust. 2, traci możliwość kształcenia na tym kierunku z końcem semestru, w trakcie którego ocena została dokonana.

W przypadku oceny negatywnej uczelnia, instytut PAN, instytut badawczy oraz międzynarodowy instytut traci możliwość prowadzenia szkoły doktorskiej, której dotyczy ocena z końcem roku akademickiego, w którym ta ocena stała się ostateczna. Przepis art. 201 stosuje się.

6. Osiągnięcie, o którym mowa w ust. 5, może stanowić:

1) monografia naukowa wydana przez wydawnictwo publikujące recenzowane monografie naukowe;

2) artykuł naukowy opublikowany w czasopiśmie naukowym, ujętym w indeksowanych, międzynarodowych bazach czasopism naukowych o największym zasięgu.

Klasyfikacja powinna odbywać się w poszczególnych dyscyplinach, w ostateczności – dziedzinach lub obszarach i uwzględniać ich specyfikę.

Listy czasopism powinno ogłaszać się nie rzadziej niż raz na 4 lata, nie później niż w styczniu roku rozpoczynającego kolejny cykl ewaluacji jednostek. Lista powinna być uzupełniana corocznie z urzędu o czasopisma i wydawnictwa ujęte w sprawozdaniach z działalności naukowej uczelni oraz na wniosek uprawnionych.

Propozycja wskazywania przez ministra „prestiżowych” wydawnictw i czasopism naukowych jest próbą zapisania w ustawie pewnego i wysokiego zysku wybranym podmiotom gospodarczym. Jest to działanie skrajnie nierynkowe i niegwarantujące podniesienia jakości publikowanych tam książek i artykułów. Stwarza też szerokie pole do nadużyć, m.in. nieuzasadniony ekonomicznie wzrost cen publikacji, których regulacji ministerstwo nie przewiduje. Przy obecnym stanie finansowania nauki na publikację w „prestiżowych” wydawnictwach i czasopismach naukowych często będzie stać nie najlepszych, tylko dobrze sytuowanych (instytucje i osoby).

1. KEN powołuje minister.

2. W skład KEN wchodzą:

1) po 4 przedstawicieli poszczególnych dziedzin;

2) 7 osób z doświadczeniem w zakresie polityki naukowej.

W pracach uczelnianej komisji dyscyplinarnej i w mediacji ze względu na ochronę praw pracowniczych powinni uczestniczyć przedstawiciele reprezentatywnych związków zawodowych działających na uczelni.

Akta postępowania wyjaśniającego i dyscyplinarnego nie stanowią informacji publicznej i nie podlegają udostępnieniu w trybie ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe (Dz.U. poz. 24, z 1988 r. poz. 324, z 1989 r. poz. 187, z 1990 r. poz. 173, z 1991 r. poz. 442, z 1996 r. poz. 542, z 1997 r. poz. 554 i 770, z 1999 r. poz. 999, z 2001 r. poz. 1198, z 2002 r. poz. 1271, z 2004 r. poz. 1181, z 2005 r. poz. 377, z 2007 r. poz. 590, z 2010 r. poz. 1228 i 1551, z 2011 r. poz. 459, 934, 1204 i 1660, z 2012 r. poz. 1136 oraz z 2013 r. poz. 771).